رمان قلب مشترک مورد نظر خاموش می باشد(نودهشتیا)
طبق عادت دیرینه باز هم آخرین نفر بودیم!مهمانی در یکی از هتلهای بزرگ برگزار شده بود...چه خبر بود جوانها وسط در هم می لولیدند عروس و داماد هنوز نیامده بودند به همراه پیمان به کنار سحر و سینا رفتیم
سحر نگاهی غمگین به پیمان انداخت و گفت:پریا نیومد؟
من که کمی عقبتر از پیمان ایستاده بودم با تعجب به سحر خیره شده بودم یعنی او مرا نشناخته بود
سینا گفت:پیمان نباید تنها میذاشتی بمونه خونه بریم دنبالش شاید بتونم راضیش کنم
جلوتر رفتم و گفتم:یعنی واقعا منو نشناختید؟!
سحر جیغ خفیفی کشید و گفت:پریا خودتی
-آره سینا مگه جن دیدی که اینطوری نگاهم میکنی
سینا چند بار پشت سر هم پلک زد و گفت:باورم نمیشه
پیمان با مشت به بازوی سینا زد و گفت:بسه زل زدی یه بلایی سرت میارم ها
سینا به خود آمد و گفت:محشر شدی دختر
خندیدم و گفتم:اینطوری نگو خجالت میکشم
هر سه زدند زیر خنده با آمدن عروس و داماد خنده یشان را فرو خوردند نیلو با آرایش ملیحی که داشت زیبا شده بود و هادی در کت و شلوار طوسی بی نهایت برازنده دستم را در زیر بازوی پیمان انداختم و گفتم :بریم تبریک بگیم
و او بدون هیچ صحبتی همراهم روانه شد....
هادی در حال خوش و بش با آرزو و پوریا بود...آهسته در گوش پیمان گفتم: بذار اینا برن بعد.
-نه زشته برگردیم عقب هادی متوجه ی من شده
نگاهی به هادی انداختم در گوش پوریا چیزی گفت و پوریا هم سرش را به طرف ما چرخاند و با دقت نگاهمان کرد...وقتی به آنها رسیدیم پیمان به آندو تبریک گفت
هادی خیره نگاهم کرد و گفت:این نمیتونه پریا باشه!
پوریا چشمانش را گرد کرد و گفت:پریا تویی؟!!
نیلو و آرزو اصلا حواسشان به ما نبود دوست نداشتم با آرزو هم صحبت شوم پس از موقعیت استفاده کردم و گفتم:پسر عمو تبریک میگم .
اگر قبلا ثبت نام کرديد ميتوانيد از فرم زير وارد شويد و مطلب رو مشاهده نماييد !
رمان آبی تر از عشق 6